Επιστρέφω αγαπητοί αναγνώσται (που ελπίζω να είστε πάνω από 3) μετά από μία μακροχρόνια περίοδο απραξίας κατά την οποία έλαμψα δια της απουσίας μου, αφού ο διαδικτυακός κόσμος παρέμεινε στο σκοτάδι μη έχοντας τη σοφία μου και τη διαπεραστική μου ματιά για οδηγό. Ας μην μακρηγορώ όμως, σίγουρα όλοι θέλετε να μάθετε το λόγο που με έκανε να σπάσω τη σιωπή μου. Ο λόγος αυτός δεν είναι άλλος από την υποτιθέμενη έναρξη των μαθημάτων στη σχολή μου, την ένδοξη Πληροφορική του ΑΠΘ.
Η ιστορία μας ξεκινά το πρωί (μεσημέρι για κάποιους) της Τρίτης, οπότε και αποφάσισα να ξυπνήσω μια ανθρώπινη ώρα και να κινήσω για τη σχολή μου. Μια και δυο, λοιπόν, παίρνω το λεωφορείο και κατεβαίνω κοντά στην πανεπιστημιούπολη, όπου αρχίζει η αναζήτηση του τμήματός μου. Μετά από διασταύρωση πληροφοριών από περαστικούς φοιτητές, ανακαλύπτω τη γραμματεία του τμήματος. Όλο χαρά, πλησιάζω την πόρτα ώστε να ρωτήσω (και συνεπώς να μάθω, όπως θα ήταν η λογική ροή των γεγονότων) κάποια πράγματα για τη σχολή που με απασχολούσαν. Έκπληκτος διαπιστώνω ότι η γραμματεία έχει πολύ περιορισμένη ώρα κατά την οποία δέχεται κόσμο. Είχαν περάσει ελάχιστα λεπτά από τη λήξη της, οπότε φαντάστηκα ότι θα μπορούσα να κάνω κάποιες ερωτήσεις.
Για να μην πολυλογώ, η συμπαθέστατη (ίσως, σε κάποιους, δεν μπορώ να ξέρω...) υπάλληλος ζήτημα αν γύρισε μία φορά να με κοιτάξει, απαντούσε μονολεκτικά σε όσες ερωτήσεις ήξερε την απάντηση (εάν υπήρχαν τέτοιες), ενώ στην ερώτηση "Τα μαθήματα αρχίζουν αύριο, καλέ κυρά;" εξέλαβα την υπέρτατη απάντηση "Δεν ξέρω, δεν έχει βγει το πρόγραμμα. Μπορεί να βγει σήμερα το βράδυ, μπορεί αύριο πρωί...". Να σημειωθεί ότι αναφέρεται στην ιστοσελίδα ότι τα μαθήματα άρχιζαν την επόμενη μέρα, χωρίς να έχει βγει πρόγραμμα... Απογοητευμένος γύρισα σπίτι, αρνούμενος να απευθυνθώ σε οποιοδήποτε κομματόσκυλο για να με βοηθήσει, όπως πολλοί συμφοιτητές μου.
Την άλλη μέρα, πουρνό πουρνό (κατά τις 13:00 δηλαδή), ξύπνησα με μια περίεργη και πρωτόγνωρη δίψα για μάθηση. Μπαίνοντας στο site της σχολής, βλέπω ότι είχε βγει το πρόγραμμα και όντως τα μαθήματα άρχιζαν εκείνη την ημέρα, στις 9:00! Δηλαδή ελάχιστα αφού (ή ίσως και πριν) δημοσιεύθηκε το πρόγραμμα! Φυσικά δεν έγιναν οι πρώτες ώρες, αλλά κανείς δεν είχε ειδοποιηθεί για αυτό! Το απόγευμα τα μαθήματα έγιναν κανονικά, αλλά με ελάχιστους φοιτητές, αφού πολλοί λίγοι πρόλαβαν να δουν το πρόγραμμα.
Και φτάνουμε στην ταραχώδη σημερινή μέρα. Ολιγόωρος ύπνος, πρωινό ξύπνημα, ετοιμασία και λεωφορειάκι για τη σχολή. Η δίψα για μάθηση είχε μεγαλώσει και δεν έβλεπα την ώρα να κάνω αυτά τα περιζήτητα Διακριτά Μαθηματικά... Η εξαιρετική (μη γελάς είπα) οργάνωση του Πανεπιστημίου είχε φροντίσει να αναγράψει πάνω στο πρόγραμμα και τις αίθουσες στις οποίες γίνεται το κάθε μάθημα. Και η αναζήτηση της Δ22 του Γεωλογικού αρχίζει...
Μετά από άτυχες μαντεψιές για το σε ποιο κτήριο θα μπορούσε να ανήκει η συγκεκριμένη σχολή αποφάσισα να ρωτήσω μία περαστική φοιτήτρια.
-Σε εκείνο (δείχνει το Θετικών Επιστημών) το κτήριο, 4ο... όχι, περίμενε. 2ο και 3ο όροφο.
Εισέρχομαι, και αρχίζω να ψάχνω μία μία τις αίθουσες των 2 προαναφερθέντων ορόφων. Οι προσπάθειές μου αποδείχθηκαν μάταιες, οπότε ρώτησα και 2ο άτομο, μάλλον καθηγητή.
-Δ22, ε; Νομίζω στο υπόγειο. Μάλλον όχι, 1ο ή 2ο όροφο.
Φανερά εκνευρισμένος, αφού είχαν περάσει περί τα 20 λεπτά από την έναρξη του μαθήματος, κατέβηκα και συνέχισα να ψάχνω την πολυπόθητη αίθουσα. Το ότι είδα σε κάποιες ταμπέλες (ναι, είναι σπάνιες, αλλά υπάρχουν και τέτοιες) να αναγράφεται η λέξη "Γεωλογικό" ή παράγωγά της με ενθάρρυνε αλλά δεν με ικανοποίησε. Μετά από κάποια λεπτά αναζήτησης, και αφού πλέον είχα πειστεί ότι ήταν άσκοπο να ψάχνω, αφού θα έχανα ούτως ή άλλως το μάθημα, είδα τη γραμματεία του Γεωλογικού. Αν και με λιγοστές ελπίδες, μετά από τη συναναστροφή μου με τη δικιά μας Γραμματέα, μπήκα να ρωτήσω μπας και ξέρει αυτή.
-Θα πάτε στο ισόγειο (!!!), και θα ακολουθήσετε το διάδρομο δίπλα στο κυλικείο.
Κάνοντας υπεράνθρωπες προσπάθειες να μην βρίσω όποιον έβλεπα μπροστά μου από τα νεύρα, κατέβηκα να βρω το κυλικείο. Τελικά το ανακάλυψα πίσω από μια ομάδα πράσινων εδρών και αγωνιστών (χαχαχα!) του σοσιαλισμού (χαχαχαχαχαχα!!!!!) και κατευθύνθηκα προς τα κει που μου υπέδειξε η γραμματεία. Το ταμπελάκι "Δ22" φάνηκε σαν όαση μπροστά μου...
Νομίζοντας ότι είχα δικαιωθεί μετά από όλον αυτόν τον αγώνα, πλησίασα την αίθουσα για να διαπιστώσω ότι η πόρτα ήταν ορθάνοιχτη. "Θα ζεσταίνεται ο καθηγητής", σκέφτηκα. Αλλά πού είναι ο καθηγητής; ΟΕΟ; Πουθενά, αγαπητοί φίλοι μου. Γιατί πολύ απλά, κάποιος είχε φαίνεται ξεχάσει να ενημερώσει εμένα και καμια εκατοστή ακόμα φοιτητές ότι τα μαθήματα θα αρχίσουν από Δευτέρα. Τότε το χτεσινό τι ήταν;;; Bonus; Αναλογιζόμενος το τι πέρασα για να έρθω στο μάθημα, από το πρωινό (μπλιαχ!) ξύπνημα μέχρι το πήγαινε-έλα στους ορόφους, είπα να την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια, παρόλο που το απόφθεγμα του Τρότσκι που ήταν γραμμένο στην έδρα ξύπνησε τον επαναστάτη μέσα μου και σκέφτηκα προς στιγμήν να τα κάνω όλα λαμπόγιαλο. Τον έβαλα ήσυχα πάλι για ύπνο και αποχώρησα.
Αλλά δεν τελειώνει εδώ, φίλτατοι! Λίγο μετά, ενώ ρέμβαζα με άλλους πρωτοετείς στην πλατεία χημικού, ήρθαν συμφοιτητές μας για να μας ενημερώσουν ότι στην συγκεκριμένη αίθουσα, ενώ είχαμε μάθημα από τις 9:00 μέχρι τις 13:00, είχε προγραμματιστεί μάθημα του Γεωλογικού από τις 11 μέχρι τις 12!!!
Αυτά τα ολίγα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας φίλοι, συνάδελφοι, συναγωνιστές, σύντοφοι, συμπάσχοντες αναγνώστες. Τα λέμε μίαν άλλην φοράν, ευελπιστώ σύντομα.
Auf Wiedersehen!
Micho de la Mousia
