Θεσσαλονίκη, 30 Ιουνίου 1990, 23:30
Κάτι περίεργο πλανιόταν στην ατμόσφαιρα εκείνο το βράδυ. Άκουγες τα σκυλιά να γαβγίζουν ανήσυχα, τα φύλλα να θροΐζουν συνθέτοντας ψυχεδελικά μουσικά έργα που θα ζήλευαν και οι King Crimson, ενώ ο έναστρος ουρανός, σε συνδυασμό με το ολόγιομο φεγγάρι περιτριγυρισμένο από σύννεφα (που θύμιζε αναρχικό σε πορεία πνιγμένο στα δακρυγόνα), έμοιαζε με πίνακα του Bob Ross – όλα τόσο άψογα στημένα, αλλά με μία υποψία σουρεαλισμού και ψυχεδέλειας που οδηγούσε κάποτε σε ασάφειες στη φωτογραφία και τη συνοχή του ειρμού, σαν ταινία του Terry Gilliam…
Μία φιλήσυχη οικογένεια, όμως, δεν είχε καιρό να δώσει σημασία σε αυτά που θα έκαναν τον καθένα να υποψιαστεί ότι κάτι μεγάλο θα συνέβαινε εκείνη την καλοκαιρινή νύχτα. Η γέννηση του γιού τους θα γέμιζε χαρά τους δύο μαθηματικούς που περίμεναν αγωνιώντας σε μία κλινική της συμπρωτεύουσας, όπως χιλιάδες πριν και μετά από αυτούς…
Η νοσοκόμα σάστισε. Δεν κατάφερε να αρθρώσει λέξη. Το ίδιο και όλο το προσωπικό που αντίκρισε το βρέφος λίγα δευτερόλεπτα μετά. Η μητέρα ανησύχησε, νόμισε πως κάτι πήγε στραβά στην εγκυμοσύνη. Ώσπου κάποιος κατάφερε να πει δύο λέξεις:
«Έχει… μούσια!!!»
Κοιτάχτηκαν όλοι με νόημα. Ήξεραν. Απομακρύνθηκαν διακριτικά, και η νοσοκόμα παρέδωσε το μωρό στη μητέρα του. Αυτή παραμέρισε τις τρίχες ώστε να το κοιτάξει στα μάτια, ενώ εκείνη την ώρα το δωμάτιο πλημμύρησε με φως από τη λάμψη μιας αστραπής, που συνοδεύτηκε από έναν πομπώδη κρότο, 2.35 δευτερόλεπτα αργότερα. Το μωρό δεν έκλαψε στιγμή. Υπήρχε μία ηρεμία στο βλέμμα του, λες και ήξερε το λόγο που είχε έρθει στη γη, την αποστολή του. Τίποτα δε θα ήταν το ίδιο από εκείνη τη στιγμή. Η Προφητεία είχε εκπληρωθεί…
-18 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ--Ξύπνα, γάιδαρε!
-Έλα, μαμά, 5 λεπτάκια ακόμη…
-Τι 5 λεπτάκια ρε αθεόφοβε, 14:00 είναι η ώρα!
-Μα έχω διακοπές!
-Πρέπει να συμμαζέψεις το δωμάτιό σου! Να πας για ψώνια! Να γραφτείς στη σχολή! Να φας! Να κάνεις μπάνιο! Να ξυριστείς! Να, να, να….
Σηκώθηκα από το κρεβάτι. Γνήσιος ακόλουθος της σχολής «Αν μπορείς να το κάνεις αύριο, γιατί να το κάνεις σήμερα;», αποφάσισα για άλλη μια φορά να μην αλλάξω τίποτα από τις καθημερινές συνήθειές μου. Με αργές κινήσεις έφτιαξα ένα απολαυστικό φραπόγαλο (μα είναι δυνατόν να μην υπάρχει στο λεξιλόγιο του Word αυτή η υπέρτατη λέξη;), κάθισα στο PC και κάηκα στο internet. Ίσως πήγαινα για καφέ αργότερα, ίσως και όχι. Η ταινία που άρχισα να κατεβάζω το προηγούμενο βράδυ είχε άλλωστε τελειώσει, οπότε είχα έναν πολύ καλό λόγο να κάτσω μέσα (πάλι). Είπα να μην ενοχλήσω τις αράχνες που κατοικούσαν μόνιμα πλέον στην κιθάρα μου, οπότε, αν και είχα έμπνευση, δεν δημιούργησα κάποιο αριστούργημα όπως συνηθίζω. Ήξερα άλλωστε ότι είχα γεννηθεί για πολύ μεγάλα πράγματα, που θα έρθουν αργά ή γρήγορα. Αρκεί να περιμένω…
Διάβασες μια περίληψη της πολυτάραχης (!) ζωής μου, φίλε χρήστη του internet. Αυτός είμαι με λίγα λόγια, ένας αργόσχολος νεαρός κιθαρωδός με καλλιτεχνικές και κοινωνικοπολιτικές ανησυχίες. Σου φαίνεται οξύμωρο, έτσι δεν είναι; Ίσως να έχεις δίκιο, ίσως να μην έχεις κανέναν λόγο να διαβάσεις αυτά που θα γράψω αργότερα σε αυτό το ιστολόγιο. Ίσως πάλι σε μένα να αναγνωρίζεις κάτι από τον εαυτό σου. Μπορεί να είσαι ένας από μας, κάποιος που βρίζει τα πάντα γύρω του αλλά ποτέ δεν παίρνει απόφαση να προσπαθήσει να τα αλλάξει, που άλλοτε έχει τη διάθεση να κάνει μεγάλα πράγματα και άλλοτε τον συγκρατεί και τον αηδιάζει η υπέρμετρη μεγαλομανία των γύρω του, που σατιρίζει τα πάντα χωρίς να κοιτάει τα χάλια του. Αλλά, τελικά, και κάποιος που, μέσα από την φαινομενική απάθεια και αδιαφορία, προσπαθεί να συνεχίζει να σκέφτεται, να είναι καχύποπτος και να κρατάει τις αντιστάσεις του απέναντι σε οτιδήποτε προσπαθεί να τον καταπιεί και να τον εγκλωβίσει…
Micho de la Mousia, signing off.
(παραλίγο 3, είχε έναν στα σκαριά) προσωπικούς δίσκους, έναν ως "Zee" με τον Dave Harris και πολλές συμμετοχές σε δίσκους των Barett και Gilmour. Κλισέ, αλλά αληθινό: Ο κόσμος της μουσικής είναι κατά πολύ φτωχότερος από εδώ και στο εξής...
περιοδεία όλους μαζί, ειδικά οι νεότεροι που δεν τους προλάβαμε. Μετά από την εμφάνισή τους στο Live 8 το 2006 (ναι, αυτήν την αηδία με τον Al Gore και τον Bill Gates, αλλά θα τα πούμε άλλη φορά αυτά) όπου οι Waters και Gilmour φάνηκαν να παραμερίζουν τις διαφορές τους, οι ελπίδες μας ενισχύθηκαν. Ελπίζω όμως τώρα να μην έχουν τίποτα τέτοιο στο μυαλό τους. Σας ξορκίζω, κύριοι Waters, Gilmour και Mason, σεβαστείτε τη μνήμη του Rick και καθίστε σπίτι, βγάλτε κανα solo album ακόμα ξεχωριστά, αλλά αφήστε το όνομα Pink Floyd ήσυχο...
