Δευτέρα 20 Απριλίου 2009

Update της πλάκας



Βρες τους κουμπάρους! Μια ευγενική χορηγία του tvxs.gr.

Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2009

Η Ένδοξη ΕΛ.ΑΣ.



Σκηνές που διαδραματίστηκαν σήμερα στην πορεία στην Αθήνα. Σκηνές που διαδραματίζονται σε κάθε πορεία. Ναι, οι μπάτσοι εκτελούν διαταγές. Ναι, πρώτα είναι υπεύθυνοι οι αξιωματικοί και η πολιτική ηγεσία τους. Αλλά, γαμώ το κέρατό μου, δεν είχαν καμία διαταγή να τραβήξουν την ηλικιωμένη κυρία του βίντεο. Όπως δεν έχουν διαταγές να κλωτσάνε διαδηλωτές που δεν κάνουν τίποτα και να χτυπάνε μικρούς μαθητές. Υπάρχουν πλέον άπειρα βίντεο στο internet που δείχνουν τέτοιες σκηνές κατάχρησης εξουσίας από μπάτσους. Βάσει της επιστήμης της στατιστικής - που τόσο αρέσει σε δημοσιοκάφρους και πολιτικούς, κάθε γενίκευση τύπου ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ στέκει μια χαρά, τουλάχιστον για τις τάξεις των ΜΑΤ. Δεν είναι "μια ομάδα που δυσφημεί την αστυνομία", είναι ο κανόνας. Οι εξαιρέσεις πρέπει να αποδείξουν την αθωότητά τους. Και για να στεναχωρηθώ για τον πυροβολισμό του "21χρονου" στα Εξάρχεια, ανεξάρτητα αν τον υποστηρίζω ή όχι, πρέπει πρώτα να ξέρω το ποιόν του.


Micho de la Mousia, εκνευρισμένος και χωρίς ευφημισμούς. Για τέτοιους πάτε στον ΣΥΝ.

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009

ΑΠΟΡΙΕΣ

Τόσα πολλά, μέσα σε τόσο λίγο χρόνο... Μπορεί ο Μητσοτάκουλας να κοσμεί εδώ και καιρό την κορυφή της σελίδας, ο συνάδελφος Montana να έχει ξεχάσει ίσως την ύπαρξη της, οι αναγνώστες να είναι πλέον τουλάχιστον 7 (!!!), να μην έχω τίποτα να κάνω, αλλά άντε να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια σειρά για να ανανεώσεις το blog. Και έπειτα, τι να γράψεις που δεν έχει γραφτεί ήδη; Μετά από αναλύσεις επί αναλύσεων διάφορων φωστήρων; Όταν ο καθένας έχει απαντήσεις για όλα; Εγώ δεν έχω απαντήσεις φίλτατε. Μόνο κάποιες απορίες που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου...


Απορίες:

Ποιο ακριβώς είναι το νομικό, ή έστω ηθικό παράπτωμα ενός εφήβου που βγαίνει βόλτα στα Εξάρχεια;

Όταν έχει και λεφτά, ανάγεται σε κακούργημα;

Ο Πρετεντέρης Μπουκάλιας και η παρέα του, πόσο άχρηστοι μπορεί να είναι στην παραποίηση βίντεο; Το να βάζεις πάνω στο βίντεο της δολοφονίας ηχητικό απόσπασμα από πορεία όπου ακούγεται σύνθημα “Το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει” μισό δευτερόλεπτο μετά τη δολοφονία, είναι τουλάχιστον ηλίθιο. (http://www.youtube.com/watch?v=u6tMNP9O3Ho) Ο “αριστερός” Οικονομέας γιατί δεν αντέδρασε; Είναι πολλά τα λεφτά, Γιώργο;

Αν τα παιδιά των μεγαλοδημοσιογράφων αυτών βρίσκονταν κοντά στην πορεία δίπλα σε μία σπασμένη vodafone, θα είχαν ηθικές αναστολές για το αν θα κάνουν πλιάτσικο;

Έχει άραγε παρατηρήσει κανείς ότι η τηλεόραση έχει και “OFF”;

Πώς είναι δυνατόν, μια πλήρως αποτυχημένη και επικίνδυνη κυβέρνηση, το μόνο που αναφέρει σε δηλώσεις της να είναι οι σπασμένες βιτρίνες και ένα καμένο δέντρο;

Ακόμα χειρότερα, πώς είναι δυνατόν να την παίρνουν κάποιοι στα σοβαρά;

Όταν ο Μπουμπ... ε, ο κύριος Γεωργιάδης ήθελα να πω, ζητάει τη σύλληψη αυτών που πετούσαν σκουπίδια στο δέντρο, το κάνει από οικολογική ευαισθησία;

Πόσο αθώος είναι τελικά αυτός που του έσπασαν το αμάξι ή τη βιτρίνα;

Από την άλλη, σε τι ακριβώς βοήθησε το σπάσιμο;

Προς Παπαρήγα, Κανέλλη και λοιπούς του κώματος που μέτρησαν 10000 κουκουλοφόρους πράκτορες: Στους πόσους ονομάζεται εξέγερση; Τα ίδια δε λέγατε και το '73; Οι Κνίτες που κλείνουν σχολές με το έτσι θέλω προσφέρουν περισσότερα στο κίνημα; Επίσης, γιατί ακούγοντάς σας μου δημιουργείται η εντύπωση ότι ο μόνος που δεν φταίει είναι η κυβέρνηση; Τέλος, αισθάνεστε περήφανοι όταν σας επαινούν ΝΔ, ΛΑΟΣ και Αυριανή;

Σε ποιο διεστραμμένο μυαλό φαίνεται λογική η εξίσωση της δολοφονίας ενός πολίτη από φρουρό του κράτους, με τον τραυματισμό φρουρού του κράτους εν ώρα υπηρεσίας;

Πόσο συχνά βλέπουμε “τρομοκρατικές” επιθέσεις να μην συνοδεύονται από προκήρυξη;

Αν ήταν εκπαιδευμένοι πράκτορες ή τρομοκράτες αυτοί που έκαναν την επίθεση, πώς τα κατάφεραν και από τις 31 σφαίρες βρήκαν στόχο μόνο οι 2; Ή μήπως δεν ήθελαν να σκοτώσουν και αυτές απλά εξοστρακίστηκαν;

Αν δεν ήταν, πόσο ηλίθιοι μπορεί να είναι αυτοί που πυροβόλησαν στα χαμένα, στοχοποιώντας έτσι ακόμα περισσότερο την πιο “καυτή” περιοχή της Αθήνας;

Λιγότερο ή περισσότερο ηλίθιοι από αυτούς που τους υποστηρίζουν; Πιστεύετε ότι έγινε ένα βήμα στη σωστή κατεύθυνση, “σύντροφοι”;

Κύριε Τσίπρα, είναι “πληγή της Δημοκρατίας” ο τραυματισμός ΜΑΤατζή; Από πότε τα ΜΑΤ είναι μέρος της Δημοκρατίας που υποτίθεται ότι ονειρεύεστε; Άλλο το “καταδικάζω” και άλλο αυτό.

Τι άλλο περιμένουν τα ΜΑΤ που ακολουθούν τις πορείες για να παραιτηθούν, να βγάλουν τις στολές τους και, αν δεν συνταχθούν με το κίνημα, τουλάχιστον να πάνε σπίτια τους;

Πόσο χαμηλά έχουμε πέσει όταν ο μόνος που τα χώνει σωστά σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι ο Τριανταφυλλόπουλος;

Μόνο σε μένα φαίνεται γελοίο το ότι, όλοι αυτοί που μιλάνε για το “παιδί των 21 χρονών και των 700€”, σε περίπτωση πολεμικής σύρραξης μιλάνε για άμαχο και μη πληθυσμό; Γιατί ο στρατιώτης που υποχρεώνεται να πολεμήσει παρά τη θέλησή του θεωρείται αναλώσιμος, και αυτός που επιλέγει να καταστέλλει και πληρώνεται γι' αυτό είναι παιδί του λαού;


Περί ανασχηματισμού:

Ο Πάκης με ποια ακριβώς λογική μένει στο πόστο του στο νέο κυβερνητικό σχήμα; Τόσο ευχαριστημένος είναι ο Καραμαν-λη;

Ο Άρης είναι αυτός που θα αναλάβει τη μόρφωση της νέας γενιάς; Μάλλον θα αρχίσουμε όλοι να πυροβολούμε 15χρονους σε λίγο...

Ο Μητσοτάκουλας δεν αντιδράει στην υπουργοποίηση του Σαμαρά;

Πραγματικά, υπάρχει κανένας που να πιστεύει ότι μετά τον ανασχηματισμό άλλαξε κάτι στην πολιτική της ΝΔ;

Ε, και τέλος πάντων, ΠΟΣΑ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΤΡΕΛΑΝΕΤΕ;;;


Αυτές μου έρχονται πρόχειρες. Ίσως επανέλθω με καινούριες κάποια στιγμή. Μέχρι τότε... καλά μυαλά!

Micho de la Mousia

ΥΓ: Τα σχόλια είναι η τροφή του blogger. Μπορεί να έχω παχύνει τελευταία, αλλά γράφετε εσείς.

ΥΓ2: Α, ναι. Καλή χρονιά, που δεν το βλέπω...

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!



Το Μυγα-Micho εύχεται ολόψυχα χρόνια πολλά στον προστάτη της, που γίνεται σήμερα 90 χρονών!

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αποτελεί την πρώτη επιστημονικά τεκμηριωμένη εξελικτική μετάλλαξη δεινοσαύρου σε ανθρωποειδές. Το φαινόμενο Μητσοτάκης ανατρέπει ριζικά τη Θεωρία του Δαρβίνου και δημιουργεί έντονο σκεπτικισμό σε διεθνείς ακαδημαϊκούς κύκλους βιολόγων και παλαιοντολόγων.

Πληροφορίες για την εμφάνισή του δόθηκαν για πρώτη φορά με την αποκρυπτογράφηση του δίσκου της Φαιστού από Καναδούς μελετητές το 1993. Το φαινόμενο Μ. φέρεται να εμφανίστηκε στην Κρήτη λίγο μετά την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας(ή λίγο πριν) και το συνακόλουθο τσουνάμι. Πιθανότατα ανασύρθηκε από το βάθος της θάλασσας όπου διέμενε μαζί με άλλα παρόμοια πλάσματα απομεινάρια της Ιουρασικής περιόδου, γεγονός, που επιβεβαιώνεται κατά τους θερινούς μήνες όταν για ελάχιστα λεπτά εξαφανίζεται υποθαλάσσια κατευθυνόμενος προς την αρχική του κατοικία. Κάθε ελπίδα, όμως, για παραμονή του εκεί εξανεμίζεται λίγο αργότερα όταν αναδύεται και πάλι στη θαλάσσια επιφάνεια. Το είδος Μ. έχει τη δυνατότητα αναπαραγωγής, με αυγά ή διχοτόμηση, όταν ζευγαρώνει με παρόμοια πλάσματα (βλ.λ. Μαρίκα Μητσοτάκη). Ορισμένοι απόγονοί του όμως (βλ.λ. Ντόρα) εικάζεται πως προέκυψαν με την διαδικασίας της εκβλάστησης, η έναρξη της οποίας σηματοδοτείται από μια μηχανική παλληνδρομική κίνηση των ώμων προς τα πάνω. Ως εκ τουτου διατηρούν αναλλοίωτα κοινά χαρακτηριστικά και μπορούν να επιβιώσουν στο ίδιο περιβάλλον. Τρέφονται καταναλώνοντας σάρκες από παρεμφερή όντα όπως η παλαιολιθική οικογένεια Papandreicus Americanensis ή η συνομοταξία πρωτοθηλαστικών Caramanlius Damalensis.

Από τη Φρικηπαίδεια, την ελεύθερη παρωδία.

http://frikipaideia.wikia.com/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B7%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82

Ελπίζω να μην πέσει το Blogger μετά από αυτό...

Micho de la Mousia

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2008

ΑΠΘ: Απερίγραπτη Παρακμή Θεσσαλονίκης

Επιστρέφω αγαπητοί αναγνώσται (που ελπίζω να είστε πάνω από 3) μετά από μία μακροχρόνια περίοδο απραξίας κατά την οποία έλαμψα δια της απουσίας μου, αφού ο διαδικτυακός κόσμος παρέμεινε στο σκοτάδι μη έχοντας τη σοφία μου και τη διαπεραστική μου ματιά για οδηγό. Ας μην μακρηγορώ όμως, σίγουρα όλοι θέλετε να μάθετε το λόγο που με έκανε να σπάσω τη σιωπή μου. Ο λόγος αυτός δεν είναι άλλος από την υποτιθέμενη έναρξη των μαθημάτων στη σχολή μου, την ένδοξη Πληροφορική του ΑΠΘ.

Η ιστορία μας ξεκινά το πρωί (μεσημέρι για κάποιους) της Τρίτης, οπότε και αποφάσισα να ξυπνήσω μια ανθρώπινη ώρα και να κινήσω για τη σχολή μου. Μια και δυο, λοιπόν, παίρνω το λεωφορείο και κατεβαίνω κοντά στην πανεπιστημιούπολη, όπου αρχίζει η αναζήτηση του τμήματός μου. Μετά από διασταύρωση πληροφοριών από περαστικούς φοιτητές, ανακαλύπτω τη γραμματεία του τμήματος. Όλο χαρά, πλησιάζω την πόρτα ώστε να ρωτήσω (και συνεπώς να μάθω, όπως θα ήταν η λογική ροή των γεγονότων) κάποια πράγματα για τη σχολή που με απασχολούσαν. Έκπληκτος διαπιστώνω ότι η γραμματεία έχει πολύ περιορισμένη ώρα κατά την οποία δέχεται κόσμο. Είχαν περάσει ελάχιστα λεπτά από τη λήξη της, οπότε φαντάστηκα ότι θα μπορούσα να κάνω κάποιες ερωτήσεις.

Για να μην πολυλογώ, η συμπαθέστατη (ίσως, σε κάποιους, δεν μπορώ να ξέρω...) υπάλληλος ζήτημα αν γύρισε μία φορά να με κοιτάξει, απαντούσε μονολεκτικά σε όσες ερωτήσεις ήξερε την απάντηση (εάν υπήρχαν τέτοιες), ενώ στην ερώτηση "Τα μαθήματα αρχίζουν αύριο, καλέ κυρά;" εξέλαβα την υπέρτατη απάντηση "Δεν ξέρω, δεν έχει βγει το πρόγραμμα. Μπορεί να βγει σήμερα το βράδυ, μπορεί αύριο πρωί...". Να σημειωθεί ότι αναφέρεται στην ιστοσελίδα ότι τα μαθήματα άρχιζαν την επόμενη μέρα, χωρίς να έχει βγει πρόγραμμα... Απογοητευμένος γύρισα σπίτι, αρνούμενος να απευθυνθώ σε οποιοδήποτε κομματόσκυλο για να με βοηθήσει, όπως πολλοί συμφοιτητές μου.

Την άλλη μέρα, πουρνό πουρνό (κατά τις 13:00 δηλαδή), ξύπνησα με μια περίεργη και πρωτόγνωρη δίψα για μάθηση. Μπαίνοντας στο site της σχολής, βλέπω ότι είχε βγει το πρόγραμμα και όντως τα μαθήματα άρχιζαν εκείνη την ημέρα, στις 9:00! Δηλαδή ελάχιστα αφού (ή ίσως και πριν) δημοσιεύθηκε το πρόγραμμα! Φυσικά δεν έγιναν οι πρώτες ώρες, αλλά κανείς δεν είχε ειδοποιηθεί για αυτό! Το απόγευμα τα μαθήματα έγιναν κανονικά, αλλά με ελάχιστους φοιτητές, αφού πολλοί λίγοι πρόλαβαν να δουν το πρόγραμμα.

Και φτάνουμε στην ταραχώδη σημερινή μέρα. Ολιγόωρος ύπνος, πρωινό ξύπνημα, ετοιμασία και λεωφορειάκι για τη σχολή. Η δίψα για μάθηση είχε μεγαλώσει και δεν έβλεπα την ώρα να κάνω αυτά τα περιζήτητα Διακριτά Μαθηματικά... Η εξαιρετική (μη γελάς είπα) οργάνωση του Πανεπιστημίου είχε φροντίσει να αναγράψει πάνω στο πρόγραμμα και τις αίθουσες στις οποίες γίνεται το κάθε μάθημα. Και η αναζήτηση της Δ22 του Γεωλογικού αρχίζει...

Μετά από άτυχες μαντεψιές για το σε ποιο κτήριο θα μπορούσε να ανήκει η συγκεκριμένη σχολή αποφάσισα να ρωτήσω μία περαστική φοιτήτρια.

-Σε εκείνο (δείχνει το Θετικών Επιστημών) το κτήριο, 4ο... όχι, περίμενε. 2ο και 3ο όροφο.

Εισέρχομαι, και αρχίζω να ψάχνω μία μία τις αίθουσες των 2 προαναφερθέντων ορόφων. Οι προσπάθειές μου αποδείχθηκαν μάταιες, οπότε ρώτησα και 2ο άτομο, μάλλον καθηγητή.

-Δ22, ε; Νομίζω στο υπόγειο. Μάλλον όχι, 1ο ή 2ο όροφο.

Φανερά εκνευρισμένος, αφού είχαν περάσει περί τα 20 λεπτά από την έναρξη του μαθήματος, κατέβηκα και συνέχισα να ψάχνω την πολυπόθητη αίθουσα. Το ότι είδα σε κάποιες ταμπέλες (ναι, είναι σπάνιες, αλλά υπάρχουν και τέτοιες) να αναγράφεται η λέξη "Γεωλογικό" ή παράγωγά της με ενθάρρυνε αλλά δεν με ικανοποίησε. Μετά από κάποια λεπτά αναζήτησης, και αφού πλέον είχα πειστεί ότι ήταν άσκοπο να ψάχνω, αφού θα έχανα ούτως ή άλλως το μάθημα, είδα τη γραμματεία του Γεωλογικού. Αν και με λιγοστές ελπίδες, μετά από τη συναναστροφή μου με τη δικιά μας Γραμματέα, μπήκα να ρωτήσω μπας και ξέρει αυτή.

-Θα πάτε στο ισόγειο (!!!), και θα ακολουθήσετε το διάδρομο δίπλα στο κυλικείο.

Κάνοντας υπεράνθρωπες προσπάθειες να μην βρίσω όποιον έβλεπα μπροστά μου από τα νεύρα, κατέβηκα να βρω το κυλικείο. Τελικά το ανακάλυψα πίσω από μια ομάδα πράσινων εδρών και αγωνιστών (χαχαχα!) του σοσιαλισμού (χαχαχαχαχαχα!!!!!) και κατευθύνθηκα προς τα κει που μου υπέδειξε η γραμματεία. Το ταμπελάκι "Δ22" φάνηκε σαν όαση μπροστά μου...

Νομίζοντας ότι είχα δικαιωθεί μετά από όλον αυτόν τον αγώνα, πλησίασα την αίθουσα για να διαπιστώσω ότι η πόρτα ήταν ορθάνοιχτη. "Θα ζεσταίνεται ο καθηγητής", σκέφτηκα. Αλλά πού είναι ο καθηγητής; ΟΕΟ; Πουθενά, αγαπητοί φίλοι μου. Γιατί πολύ απλά, κάποιος είχε φαίνεται ξεχάσει να ενημερώσει εμένα και καμια εκατοστή ακόμα φοιτητές ότι τα μαθήματα θα αρχίσουν από Δευτέρα. Τότε το χτεσινό τι ήταν;;; Bonus; Αναλογιζόμενος το τι πέρασα για να έρθω στο μάθημα, από το πρωινό (μπλιαχ!) ξύπνημα μέχρι το πήγαινε-έλα στους ορόφους, είπα να την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια, παρόλο που το απόφθεγμα του Τρότσκι που ήταν γραμμένο στην έδρα ξύπνησε τον επαναστάτη μέσα μου και σκέφτηκα προς στιγμήν να τα κάνω όλα λαμπόγιαλο. Τον έβαλα ήσυχα πάλι για ύπνο και αποχώρησα.

Αλλά δεν τελειώνει εδώ, φίλτατοι! Λίγο μετά, ενώ ρέμβαζα με άλλους πρωτοετείς στην πλατεία χημικού, ήρθαν συμφοιτητές μας για να μας ενημερώσουν ότι στην συγκεκριμένη αίθουσα, ενώ είχαμε μάθημα από τις 9:00 μέχρι τις 13:00, είχε προγραμματιστεί μάθημα του Γεωλογικού από τις 11 μέχρι τις 12!!!

Αυτά τα ολίγα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας φίλοι, συνάδελφοι, συναγωνιστές, σύντοφοι, συμπάσχοντες αναγνώστες. Τα λέμε μίαν άλλην φοράν, ευελπιστώ σύντομα.

Auf Wiedersehen!

Micho de la Mousia

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008

Μουσική - R.I.P. Richard W. Wright (1943-2008)



Ένας ένας μας αφήνουν... Μετά το θάνατο του Syd Barett (του πρώτου κιθαρίστα των Pink Floyd) πριν 2 χρόνια, σειρά είχε ο Rick Wright, ιδρυτικό μέλος και πληκτράς της πιο σημαντικής ίσως μπάντας στην ιστορία του rock και όχι μόνο. Πέθανε στις 15 Σεπτεμβρίου στο σπίτι του, από αδιευκρίνιστη μέχρι στιγμής μορφή καρκίνου.

Έπαιξε σημαντικότατο ρόλο στην καθιέρωση του ήχου των Pink Floyd και οι αριστουργηματικές του συνθέσεις, επηρεασμένες από την jazz, το rock, την κλασσική και την folk μουσική θα μείνουν στην ιστορία ως κορυφαία δείγματα τέχνης του αιώνα που πέρασε. Η προσφορά του στη μουσική τεράστια, με 12 δίσκους των Floyd, 2
(παραλίγο 3, είχε έναν στα σκαριά) προσωπικούς δίσκους, έναν ως "Zee" με τον Dave Harris και πολλές συμμετοχές σε δίσκους των Barett και Gilmour. Κλισέ, αλλά αληθινό: Ο κόσμος της μουσικής είναι κατά πολύ φτωχότερος από εδώ και στο εξής...

Και ένα σχόλιο για τέλος: Χρόνια τώρα οι οπαδοί των Pink Floyd εκλιπαρούσαμε, προσευχόμασταν, κάναμε τάματα ή ό,τι άλλο θέλετε για να τους (ξανα)δούμε σε περιοδεία όλους μαζί, ειδικά οι νεότεροι που δεν τους προλάβαμε. Μετά από την εμφάνισή τους στο Live 8 το 2006 (ναι, αυτήν την αηδία με τον Al Gore και τον Bill Gates, αλλά θα τα πούμε άλλη φορά αυτά) όπου οι Waters και Gilmour φάνηκαν να παραμερίζουν τις διαφορές τους, οι ελπίδες μας ενισχύθηκαν. Ελπίζω όμως τώρα να μην έχουν τίποτα τέτοιο στο μυαλό τους. Σας ξορκίζω, κύριοι Waters, Gilmour και Mason, σεβαστείτε τη μνήμη του Rick και καθίστε σπίτι, βγάλτε κανα solo album ακόμα ξεχωριστά, αλλά αφήστε το όνομα Pink Floyd ήσυχο...



Shine on, Rick. How we Wish You Were Here... But we'll see you at The Great Gig in the Sky one day.



Micho de la Mousia

Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2008

Micho de la Mousia – A Tr00 Story



Θεσσαλονίκη, 30 Ιουνίου 1990, 23:30



Κάτι περίεργο πλανιόταν στην ατμόσφαιρα εκείνο το βράδυ. Άκουγες τα σκυλιά να γαβγίζουν ανήσυχα, τα φύλλα να θροΐζουν συνθέτοντας ψυχεδελικά μουσικά έργα που θα ζήλευαν και οι King Crimson, ενώ ο έναστρος ουρανός, σε συνδυασμό με το ολόγιομο φεγγάρι περιτριγυρισμένο από σύννεφα (που θύμιζε αναρχικό σε πορεία πνιγμένο στα δακρυγόνα), έμοιαζε με πίνακα του Bob Ross – όλα τόσο άψογα στημένα, αλλά με μία υποψία σουρεαλισμού και ψυχεδέλειας που οδηγούσε κάποτε σε ασάφειες στη φωτογραφία και τη συνοχή του ειρμού, σαν ταινία του Terry Gilliam…



Μία φιλήσυχη οικογένεια, όμως, δεν είχε καιρό να δώσει σημασία σε αυτά που θα έκαναν τον καθένα να υποψιαστεί ότι κάτι μεγάλο θα συνέβαινε εκείνη την καλοκαιρινή νύχτα. Η γέννηση του γιού τους θα γέμιζε χαρά τους δύο μαθηματικούς που περίμεναν αγωνιώντας σε μία κλινική της συμπρωτεύουσας, όπως χιλιάδες πριν και μετά από αυτούς…


Η νοσοκόμα σάστισε. Δεν κατάφερε να αρθρώσει λέξη. Το ίδιο και όλο το προσωπικό που αντίκρισε το βρέφος λίγα δευτερόλεπτα μετά. Η μητέρα ανησύχησε, νόμισε πως κάτι πήγε στραβά στην εγκυμοσύνη. Ώσπου κάποιος κατάφερε να πει δύο λέξεις:

«Έχει… μούσια!!!»



Κοιτάχτηκαν όλοι με νόημα. Ήξεραν. Απομακρύνθηκαν διακριτικά, και η νοσοκόμα παρέδωσε το μωρό στη μητέρα του. Αυτή παραμέρισε τις τρίχες ώστε να το κοιτάξει στα μάτια, ενώ εκείνη την ώρα το δωμάτιο πλημμύρησε με φως από τη λάμψη μιας αστραπής, που συνοδεύτηκε από έναν πομπώδη κρότο, 2.35 δευτερόλεπτα αργότερα. Το μωρό δεν έκλαψε στιγμή. Υπήρχε μία ηρεμία στο βλέμμα του, λες και ήξερε το λόγο που είχε έρθει στη γη, την αποστολή του. Τίποτα δε θα ήταν το ίδιο από εκείνη τη στιγμή. Η Προφητεία είχε εκπληρωθεί…

-18 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ-

-Ξύπνα, γάιδαρε!
-Έλα, μαμά, 5 λεπτάκια ακόμη…
-Τι 5 λεπτάκια ρε αθεόφοβε, 14:00 είναι η ώρα!
-Μα έχω διακοπές!
-Πρέπει να συμμαζέψεις το δωμάτιό σου! Να πας για ψώνια! Να γραφτείς στη σχολή! Να φας! Να κάνεις μπάνιο! Να ξυριστείς! Να, να, να….

Σηκώθηκα από το κρεβάτι. Γνήσιος ακόλουθος της σχολής «Αν μπορείς να το κάνεις αύριο, γιατί να το κάνεις σήμερα;», αποφάσισα για άλλη μια φορά να μην αλλάξω τίποτα από τις καθημερινές συνήθειές μου. Με αργές κινήσεις έφτιαξα ένα απολαυστικό φραπόγαλο (μα είναι δυνατόν να μην υπάρχει στο λεξιλόγιο του Word αυτή η υπέρτατη λέξη;), κάθισα στο PC και κάηκα στο internet. Ίσως πήγαινα για καφέ αργότερα, ίσως και όχι. Η ταινία που άρχισα να κατεβάζω το προηγούμενο βράδυ είχε άλλωστε τελειώσει, οπότε είχα έναν πολύ καλό λόγο να κάτσω μέσα (πάλι). Είπα να μην ενοχλήσω τις αράχνες που κατοικούσαν μόνιμα πλέον στην κιθάρα μου, οπότε, αν και είχα έμπνευση, δεν δημιούργησα κάποιο αριστούργημα όπως συνηθίζω. Ήξερα άλλωστε ότι είχα γεννηθεί για πολύ μεγάλα πράγματα, που θα έρθουν αργά ή γρήγορα. Αρκεί να περιμένω…



Διάβασες μια περίληψη της πολυτάραχης (!) ζωής μου, φίλε χρήστη του internet. Αυτός είμαι με λίγα λόγια, ένας αργόσχολος νεαρός κιθαρωδός με καλλιτεχνικές και κοινωνικοπολιτικές ανησυχίες. Σου φαίνεται οξύμωρο, έτσι δεν είναι; Ίσως να έχεις δίκιο, ίσως να μην έχεις κανέναν λόγο να διαβάσεις αυτά που θα γράψω αργότερα σε αυτό το ιστολόγιο. Ίσως πάλι σε μένα να αναγνωρίζεις κάτι από τον εαυτό σου. Μπορεί να είσαι ένας από μας, κάποιος που βρίζει τα πάντα γύρω του αλλά ποτέ δεν παίρνει απόφαση να προσπαθήσει να τα αλλάξει, που άλλοτε έχει τη διάθεση να κάνει μεγάλα πράγματα και άλλοτε τον συγκρατεί και τον αηδιάζει η υπέρμετρη μεγαλομανία των γύρω του, που σατιρίζει τα πάντα χωρίς να κοιτάει τα χάλια του. Αλλά, τελικά, και κάποιος που, μέσα από την φαινομενική απάθεια και αδιαφορία, προσπαθεί να συνεχίζει να σκέφτεται, να είναι καχύποπτος και να κρατάει τις αντιστάσεις του απέναντι σε οτιδήποτε προσπαθεί να τον καταπιεί και να τον εγκλωβίσει…


Micho de la Mousia, signing off.